Als puber schreef ik tientallen dagboeken vol. Ik zocht ze met zorg uit en maakte met mezelf de afspraak dat ik een notitieblok alleen mocht kopen als ik er een ‘klik’ mee voelde in de winkel. Was het liefde op het eerste gezicht, dan ging het met me mee. Nu vraag ik me af: wat schreef ik allemaal en wat had dat eigenlijk voor zin?
Natuurlijk over wat ik meemaakte en wat die-en-die zei tegen die-en-die en wat ik daarvan vond. Maar nog meer schreef ik over wie ik was of dacht te zijn en hoe ik dan zou willen zijn, hoe dit voelde en hoe dat dan weer kwam. Zo vulde ik bladzijden vol verslagen, reflecties en rijtjes voornemens. Ik was me er tijdens het schrijven altijd erg van bewust dat ik me in mijn ‘jonge jaren’ bevond en dat die tijd voorbij zou gaan.
En nu, bijna ongemerkt, is die tijd voorbij. De dagboeken liggen bovenin mijn kledingkast naar stof te happen. De plank buigt steeds verder door maar ik heb de moed nog niet gevonden een selectie te maken om te bewaren. Het voelt ongemakkelijk om weer in je eigen puberale hoofd te kruipen. Je hebt daar vast een bepaalde mildheid voor nodig die ik met mijn 28 jaar nog niet bezit.
Je hebt daar vast een bepaalde mildheid voor nodig die ik met mijn 28 jaar nog niet bezit
Toch geloof ik dat dat eindeloze schrijven niet zinloos was. Het gaf me een gevoel van grip. Zodra je schrijft kun je zaken loslaten of er later nog eens op terugkomen. Er ontstaat ruimte voor nieuwe ideeën en gedachten. Ook beschrijven heeft voor mij een functie. Vandaag nog. Ik genoot ontzettend van de ochtend en had gewild dat ‘ie eindeloos zou duren. Door erover te schrijven kan ik dat gevoel nog even rekken en vasthouden. Dan is het gelijk een stuk minder erg dat het ook weer voorbij gaat.
En toch, de tijd gaat voorbij. Week na week na maand na jaar. Veel te vaak vraag ik me af: wat doe ik eigenlijk allemaal en waarom lijken de dagen zo vaak op elkaar terwijl ze toch altijd splinternieuw zijn? Ik neem me voor weer vaker te gaan schrijven.